دستکش های بدون گرد و غبار به طور خاص برای به حداقل رساندن انتقال ذرات گرد و غبار از سطح دستکش به اجسام یا مواد مورد استفاده طراحی شده اند. این دستکش ها معمولاً در صنایعی مانند الکترونیک، اتاق های تمیز، آزمایشگاه ها و تولید استفاده می شوند، جایی که آلودگی گرد و غبار می تواند بر کیفیت محصول تأثیر منفی بگذارد یا فرآیندهای حساس را به خطر بیندازد.
اثربخشی دستکش های بدون گرد و غبار به عوامل مختلفی از جمله مواد دستکش، طراحی و ذرات گرد و غبار خاص درگیر بستگی دارد. در اینجا چند نکته کلیدی وجود دارد که باید در نظر گرفته شود:
جنس: دستکش های بدون گرد و غبار معمولا از موادی مانند لاتکس، نیتریل یا الیاف مصنوعی ساخته می شوند. این مواد به دلیل خاصیت تولید گرد و غبار کم انتخاب می شوند.
درمان سطحی: برخی دستکش های بدون گرد و غبار برای به حداقل رساندن بیشتر تولید گرد و غبار، تحت درمان یا پوشش های اضافی قرار گیرند. این درمان ها می تواند شامل فرآیندهایی مانند شستشو، کلرزنی یا استفاده از عوامل ضد الکتریسیته ساکن باشد.
طراحی دستکش: دستکشهای بدون گرد و غبار ممکن است دارای سطحی بافتدار یا ریز زبر برای افزایش چسبندگی باشند و در عین حال سطح تماس با اجسام را به حداقل میرسانند و پتانسیل انتقال گرد و غبار را کاهش میدهند.
اندازه ذرات: کارایی دستکش های بدون گرد و غبار بسته به اندازه و ماهیت ذرات گرد و غبار می تواند متفاوت باشد. آنها به طور کلی در جلوگیری از انتقال ذرات بزرگتر مانند گرد و غبار قابل مشاهده یا زباله موثر هستند. با این حال، ذرات بسیار ریز یا آلایندههای موجود در هوا ممکن است به دلیل توانایی آنها در معلق ماندن در هوا و نفوذ بالقوه دستکشها از طریق دهانههای میکروسکوپی، همچنان چالشبرانگیز باشند.
استفاده صحیح: اثربخشی دستکش های بدون گرد و غبار نیز به تکنیک های استفاده صحیح بستگی دارد. کاربران باید اطمینان حاصل کنند که برای دستیابی به تناسب مناسب، از دستکش با اندازه مناسب استفاده میکنند، از دست زدن بیش از حد به سطوح گرد و غبار اجتناب میکنند، و از روشهای مناسب پوشیدن و پاک کردن دستکش پیروی میکنند.
در صنایع تخصصی که کنترل دقیق گرد و غبار بسیار مهم است، اقدامات اضافی فراتر از دستکش های بدون گرد و غبار، مانند لباس های اتاق تمیز کامل، هود، و سیستم های تهویه کنترل شده، ممکن است برای دستیابی به سطح مطلوب کنترل آلودگی ضروری باشد.